მე შენზე ვფიქრობ,შენ კი შორსა ხარ....... არ ვიცი როგორ მოგაწვდინო ხმა,ისე წახვედი ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე,ვერ გადაგიშალე გული ბოლომდე ..... შენ ისევ შორს ხარ,ნუთუ ამდენი წლის მერე არ ფიქრობ ჩემს პატიებას?რა ჩემი ბრალია თუ მიყვარხარ?მე მინდოდა?ან გულის ვინ ჰკითხავს ისე შემოგეპარება......რა ვქნა თუ ეს მეგობრობა ჩემთვის უფრო სერიოზულში გადაიზარდა?ვერ ვბედავდი მეთქვა რამე შენთვის მეშინოდა,გული ცუდს მიგრძნობდა და მართალიც ყოფილა.
ოცნება ზღაპრული სამყაროა,წუთიერი ბედნიერებაა.თუ ადამიანს ოცნების უნარი არა აქვს,ის მეცხრე ცაზე არასოდეს ყოფილა,ბედნიერად არ უგრძვნია თავი.ამბობენ,ადამიანი რომ იბადება მისი ბედის წერილიც მაშინვე იწერება და მისი განუყრელიაო.მართალია,საკუთარ ბედის წერას ვერსად გაექცევი. ეჰ,როგორი ლამაზია ოცნება,მაგრამ წამიერია.როცა გამოერკვევი და რეალობას დაუბრუნდები,გულის სიღრმეში ჩაგწვდება ის რაც ყველაფრისგან შორსაა.ოცნება ოცნებაა და მეტი არაფერი.გინდა დროებითი ბედნიერება?იოცნებე და შენზე
თუ მოვკვდები ხომ მოხვალ ხოლმე, ჩემს საფლავზე?... გახსოვდეს, მინდვრის ყვავილები არ მომიტანო.... არ მიყვარს და იმიტომ... მარტო შავი ვარდები... მოდი და მერე დიდხანს იდექი ხოლმე ჩემს საფლავთან და იფიქრე... უსაშველოდ იფიქრე... იფიქრე იმაზე, რა იქნებოდა რომ მეცოცხლა ცოტა ხანი ... მეც ხო შენთან ერთად ვიცოცხლებდი... მინდა გითხრა, რომ აქეთ სხვა ცხოვრებაა... ამ ცხოვრებისგან განსხვავებული... აქ ყველაფერი ლამაზია... საოცრად მომხიბვლელი და ლამაზი... მე დაგელოდები აქ... რამდენი ხანიც არ უნდა დამჭირდეს, დაგელოდები... მე აქაც უშენობა მაწამებს... უბრალოდ ერთს გთხოვ, არ დამივიწყო... ნუ ჩამიქრობ, უკვე ჩამქრალ ოცნებას... შენი თავი მაჩუქე და გამიხსენე... ცუდად ნუ მოგაგონდები... თუმცა ცუდად რატომ უნდა მოგაგონდე... ჩვენს ხომ კარგის მეტი არაფერი გაგვიკეთებია ერთმანეთისთვის?... მჯერა, არასოდეს დამივიწყებ... ისევ ისეთი ხალასი და მხიარული გეხსომები, როგორიც ვიყავი...
გამარჯობა სიხარულო!!!! არ მინდოდა მომეწერა,დიდხანს ვიფიქრე და გადავწყვიტე ბოლოს...იცი შენ უთქმელად დატოვებულ სიტყვებს ფასი ეკარგებათ მერე და სატარებლადაა ძალიან ძნელი...ასე,რომ ვთქვათ ყველაფერი ჯობია და ტკივილად არ დავიტოვოთ გულში... ძალიან მომენატრე,ძალიან მაკლიხარ,ძალიან განვიცდი უშენობას,თითქოს ყველაფერი კარგად იყო,არ უნდა წასულიყავი,ბოლო დროს იღიმოდი და მხიარულობდი ისე როგორც არასდროს...იცი რა გამახსენდა ეხლა?გახსოვს....რომ გნახე,მეორედ იყო მგონი,ბეეეევრი ნაყინი,რომ გაჭამე და შეშინებული დამფრთხალი თვალებით,რომ მიყურებდი,არ გავხდები ცუდადო? ვჭამოო? შეიძლებაო??? მაშინ
არ ვიცი...საიდან როგორ დავიწყო. შენ რომ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი ღვთის საჩუქარი მეგონე! მეგონა მართლა გიყვარდი და ეს შესაძლებელი იყო! მაგრად შევცდი...ვაი რომ მწარედ შევცდი. შენ ერთ დღეს მოინდომე ჩემი მიტოვება... და მიმატოვე...საბოლოოდ ოცნებები დამიტოვე მხოლოდ გული მატკინე,ეხლაც მტკივა გული,და ცუდად ვარ! რატომ მიმატოვე? ეს არ უნდა გაგეკეთებინა... ჩემი გულისთვის მაინც!ხო იცოდი რომ თავგანწირვით მიყვარდი... გელოდე,ძალიან ბევრი...უსაშველოდ,უიმედოდ გელოდე... მეგონა დაბრუნდებოდი!...ჩემს თავს ვატყუებდი ვითომ უბრალოდ არ გეცალა ჩემთვის და სიყვარულისთვის. მაგრამ არა...შენ მხოლოდ ჩემი სიყვარულისთვის არ გეცალა! საშინლად განვიცდი უშენობას!მიყვარხარ!!!უიმედოდ და უზომოდ...დავიფიცე რომ 15 აპრილამდე...სიყვარულის დღემდე დაგელოდებოდი მხოლოდ... ეს დღე თანდათან იწურება და არც შენ ჩანხარ!!! თითქოს მხიარულად ვარ გარეგნულად...თითქოს ყველაფერი კარგადაა...მაგრამ არა!!!ჩემს გულში ცრემლის ტბა დამდგარა!!! რატომ??? რატომ მაინდამაინც მე უფალო? ასეთი რა ცოდვა მაქვს რომ სიყვარულში არ მიმართლებს! უფალო მხოლოდ იმას გთხოვდი და გთხოვ ჩემი საჩუქარი დამიბრუნე! გევედრები ...ეს დროც სწრაფად გადის ...და გული სულ უფრო მიკვდება. ეს უიმედო სიყვარული ბოლოს მიღებს,მანადგურებს საბოლოოდ!!!დღეს თუ არ გამოჩნდი მაშინ ნელ -ნელა დავიწყებ შენს დავიწყებას! და ეს არ მინდა!
...ციოდა, ისე როგორც ყოველვის როცა შენ ჩემთან არ ხარ და ეს სიცივე ზაფულის მერე დაბინავდა ჩემს გულსჰი, სჰენტან ერტად... იქნებ ზამტარია და იმიტომ ცივა?!.. და ეს სიცივეც გაზაფხულის მოსვლისთანავე გაქრება?!-არ ვიცი... მგონი ეს სიცივე უპრო სჰენი მოსვლისტანავე გაქრება ვიდრე გაზაპხულის... ტუმცა სჰენ ხომ ჩემი გაზაფხული ხარ?... ცამით მაინც რომ იგრძნო თუ როგორ მიყვარხარ ალბათ არასდროს წახვიდოდი ჩემგან...მაგრამ მაშინ შეიდზლება ასე ძალიანაც აგარ მყვარებოდი...
ისევ და ისევ, მე ვფიქრობ შენზე... რა ჯანდაბაა ვერც გავიგე, ვინ ხარ და რა გინდა მართლა ვერ მივმხვდარვარ... შენთან ისევ თოვს, ჩემთან ისევ წვიმს და მიყვარხარ!!! მიყვარხარ! მიყვარხარ! მინდა შენც ბედნიერი იყო და მეც, თუნდაც ცალცალკე, ოღონდ ერთი პირობით: ერთმანეთს არ გავეროჟოთ და ერთმანეთის თვალწინ საკუთარი "ნაშებით" არ ვიმარიაჟოთ... გულს ნუ დავწყვეტთ ერთმანეთს, ჩვენ ხომ გვიყვარს (ყოველ შემთხვევაში გვიყვარდა) ერთმანეთი? მოდი ცოტა გავიხსენოთ, უბრალო და ჩვენი ოცნების პატარპატარა კურორტები... მერე წყეული ქობულეთი... შენ რომ იტირე, ახლადსიგარეტგადაგდებულმა ნახევარი კოლოფი მეობის პაპიროზი _ "L&M" რომ მოწიე... ჩემი ორიგინალური SMS-ები და "beqa mtvrali xar?" - გულდასაწყვეტი პასუხი... რავი, ხანდახან აღარ არსებობ, აი, სადმე კარგად ვარ და მართლა აღარ არსებობ, მარა რომ გნახავ... აუუუ, ან მოდი ან წადი რა:) რას ვიზამ, ალბათ ესეც გაივლის და აქეთაც მოვა გაზაფხული... "ალბათ ასე იყო საჭირო..." _ ჩვენი საყვარელი ფრაზა, ზედგამოჭრილია არა? ვიცი, გიყვარვარ, ჯერ კიდევ არ მომიბეზრებია ისე თავი და ამიტომაც მჯერა, მე ხომ შენი საუკეთესო მეგობარი ვიყავი ერთ დროს?.. იცი, ყოველთვის ველოდებოდი წამს, დარეკავდი და:
საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი: -გისმენთ?! -დათოს სთხოვეთ? -დათო ვარ გისმენთ. . . -იცი რა? არ ვიცი როგორ დავიწყო, მე თქვენთვის უცნობი ვარ და მე თქვენი გაცნობა მინდა. მე ტელეფონზე გოგონას არ ვეცნობოდი, მაგრამ იმ დღეს არ ვიცი რა დამემართა, გავიცანი სახელად მარი. მარი 16 წლის იყო. მე კი 23-ის. გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები და მე და მარი ერთმანეთს კვლავ ტელეფონით ვიცნობდით. ვეხვეწებოდი შეხვედრას, ბევრჯერ დავუნიშნე პაემანი, მაგრამ სულ მატყუებდა და არ მხვდებოდა. ერთხელაც ვეღარ, მოვითმინე და ვუთხარი თუ არ შემხვდებოდა, აღარ დაველაპარაკებოდი ტელეფონზე. ისიც დამთანხმდა. მარი შავგვრემანი და ცისფერ თვალება იყო. აი, ასე დაიწყო ჩვენი სიყვარული. მე ძალიან შემიყვარდა მარი, მასაც ვუყვარდი. ჩვენ ვერ ვძლებდით უერთმანეთოდ ერთ დღესაც, როცა მე სახლიდან ვიყავი გასული დარეკა მარიმ, სახლში ჩემი მამიდაშვილი მაკა და ალეკო იყვნენ. ყურმილი მაკამ აიგო. -გისმენთ?! -დათოს სთხოვეთ? -დათო გასულია, თქვენ ვინ ბრძანდებით? -მე მარი ვარ, გადაეცით, რომ დავრეკე.
-ალოოო რომელი ხარ? -ნუცა ვარ. შენ რომელი ხარ? -ნიკა მინდა თქვა ძაააან "დერსკმა" ხმამ. ნუცას ხმა ჩაუვარდა, არ იცოდა რა ეთქვა. თითქოს ამ ბიჭის ხმამ მოხიბლა. -სხვაგან მოხვდიი -კაი ტო მართლაააა? რას მელაპარაკებიიი? -გავიცინოოოთ? (თითქოს ჩხუბი დაიწყეს) -კაი ნახვამდის ნუცაააა -პკ! გაბრაზებული ხმით უპასუხა ნუცამ, მარა რა აზრი ქონდა ჩვენ "დერსკ" ბიჭს გათიშული ქონდა ტელეფონი. -ვინ იყო ნუც??
მე შენზე ვფიქრობ,შენ კი შორსა ხარ....... არ ვიცი როგორ მოგაწვდინო ხმა,ისე წახვედი ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე,ვერ გადაგიშალე გული ბოლომდე ..... შენ ისევ შორს ხარ,ნუთუ ამდენი წლის მერე არ ფიქრობ ჩემს პატიებას?რა ჩემი ბრალია თუ მიყვარხარ?მე მინდოდა?ან გულის ვინ ჰკითხავს ისე შემოგეპარება......რა ვქნა თუ ეს მეგობრობა ჩემთვის უფრო სერიოზულში გადაიზარდა?ვერ ვბედავდი მეთქვა რამე შენთვის მეშინოდა,გული ცუდს მიგრძნობდა და მართალიც ყოფილა.
ოცნება ზღაპრული სამყაროა,წუთიერი ბედნიერებაა.თუ ადამიანს ოცნების უნარი არა აქვს,ის მეცხრე ცაზე არასოდეს ყოფილა,ბედნიერად არ უგრძვნია თავი.ამბობენ,ადამიანი რომ იბადება მისი ბედის წერილიც მაშინვე იწერება და მისი განუყრელიაო.მართალია,საკუთარ ბედის წერას ვერსად გაექცევი. 
თუ მოვკვდები ხომ მოხვალ ხოლმე, ჩემს საფლავზე?... გახსოვდეს, მინდვრის ყვავილები არ მომიტანო.... არ მიყვარს და იმიტომ... მარტო შავი ვარდები... მოდი და მერე დიდხანს იდექი ხოლმე ჩემს საფლავთან და იფიქრე... უსაშველოდ იფიქრე... იფიქრე იმაზე, რა იქნებოდა რომ მეცოცხლა ცოტა ხანი ... მეც ხო შენთან ერთად ვიცოცხლებდი... 
გამარჯობა სიხარულო!!!! არ მინდოდა მომეწერა,დიდხანს ვიფიქრე და გადავწყვიტე ბოლოს...იცი შენ უთქმელად დატოვებულ სიტყვებს ფასი ეკარგებათ მერე და სატარებლადაა ძალიან ძნელი...ასე,რომ ვთქვათ ყველაფერი ჯობია და ტკივილად არ დავიტოვოთ გულში... ძალიან მომენატრე,ძალიან მაკლიხარ,ძალიან განვიცდი უშენობას,თითქოს ყველაფერი კარგად იყო,არ უნდა წასულიყავი,ბოლო დროს იღიმოდი და მხიარულობდი ისე როგორც არასდროს...იცი რა გამახსენდა ეხლა?გახსოვს....რომ გნახე,მეორედ იყო მგონი,ბეეეევრი ნაყინი,რომ გაჭამე და შეშინებული დამფრთხალი თვალებით,რომ მიყურებდი,არ გავხდები ცუდადო? ვჭამოო? შეიძლებაო??? მაშინ
არ ვიცი...საიდან როგორ დავიწყო. 
...ციოდა, ისე როგორც ყოველვის როცა შენ ჩემთან არ ხარ და ეს სიცივე ზაფულის მერე დაბინავდა ჩემს გულსჰი, სჰენტან ერტად... იქნებ ზამტარია და იმიტომ ცივა?!.. და ეს სიცივეც გაზაფხულის მოსვლისთანავე გაქრება?!-არ ვიცი... მგონი ეს სიცივე უპრო სჰენი მოსვლისტანავე გაქრება ვიდრე გაზაპხულის... ტუმცა სჰენ ხომ ჩემი გაზაფხული ხარ?... ცამით მაინც რომ იგრძნო თუ როგორ მიყვარხარ ალბათ არასდროს წახვიდოდი ჩემგან...მაგრამ მაშინ შეიდზლება ასე ძალიანაც აგარ მყვარებოდი...
ისევ და ისევ, მე ვფიქრობ შენზე... რა ჯანდაბაა ვერც გავიგე, ვინ ხარ და რა გინდა მართლა ვერ მივმხვდარვარ... 
საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი: 
-ალოოო რომელი ხარ?
