ცხოვრებაში მგონი წლების შემდეგ, პირველად ვარ უდარდელი, არ ვფიქრობ არაფერზე, ცუდზე... კარგზე... 12 წლის ასაკის შემდეგ 15 წელი გავიდა, მიკვირს რომ შემწევს ყველაფრის გადმოცემის უნარი, მაგრამ თან მიხარია... 
12 წლის ვიყავი, სკოლაში დავდიოდი, კარგად ვსწავლობდი, უდარდელი ბავშვობა მქონდა, მამა ცნობილი კაცი იყო, თავის საქმის პროფესიონალი... დედა მე და ჩემს და ძმას გვივლიდა, ხანდახან თუ დაქალებთან ერთად სადმე წავიდოდა, ისე სულ ჩვენთან მოდიოდნენ მისი დაქალები... ჩემი ძმა 16 წლის იყო, და კი 18ის... ულამაზესი იყო მაიკო, მთელს უბანს უყვარდა, თვითონ კი ერთი იდიოტი კურსელი ბიჭი უყვარდა, იმ ბიჭმა არც იცოდა მგონი, არ მახსოვს... მასეთი საქმეებისთვის პატარა ვიყავი... არც ვერეოდი ხოლმე... პრინციპში ჩარევას ვერავინ დამიშლიდა რადგან ნაბოლარა, მამას ცოტა გათამამებული ვყავდი... არ მაინტერესებდა რა... ჩემი ძმა უფრო კაცობდა და მაიკოს ვითომ აკონტროლებდა, ბევრჯერ მის თაყვანისმცემელსაც შეხვედრია...

                                               ..მოსიყვარულე ადამიანი იყო არაფერს არ მაკლებდა,სულ ერთად ვიყავით,მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის.
მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე.
რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჯა და წავედით.
მშვენიერ დროს ვატარებდით,მაგრამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა,რომ აივანზე გავსულიყავით სალაპარაკო მაქვსო.

                                  ჩვენი გაცნობა, ალბათ, უფალმა ინება! ოთხი წელი დიდი დროა იმ პატარა გოგონასთვის, რომელიც ახლა უნდა იწყებდეს ცხოვრებას. მაგრამ ღვთის ნებას ხომ ვერ გაექცევა ვერც ერთი ადამიანი?! ოთხი წლის წინ თოვლის მოსვლას ვნატრობდი, სწორედ მაშინ გაგიცანი . . . _ ნატვრის თვალი რომ ვიყო, რას ინატრებდი? _ მკითხე უეცრად. მე დავიბენი, შემეშინდა, გაქცევაც დავაპირე, მაგრამ ფეხები არ მემორჩილებოდა. _ უცხოოებს არ ველაპარაკები! _ უცხო რომ არ ვიყო, რას მიპასუხებდი? _ არაფერს! გავბრაზდი, რას გადამეკიდა ამხელა კაცი-მეთქი, გავიფიქრე.ალბათ მაშინ თოთხმეტი წლის ბავშვს მეჩვენებოდი ხუთი წლით წლით უფროსი ამხელა კაცად. შენ არ მომეშვი თითქოს მეც რაღაც მიზიდავდა და მაკავებდა შენს წინ.

                                      ტირი?
_ჰო, ვტირი...
_მერედა რატომ?_ეს მკითხა ქარმა დარჩენილს მარტოდ.
_გიყვარს?
_ჰო, მიყვარს...
_რამ შეგაყვარა_ დამძახის ქარი, მე უფრო მეტად მომაწვა დარდი... ქარი კი
ქროდა დღისით და ღამით, და მეკითხება:
_რად გიყვარს მაინც? თუ მიგატოვა და გიღალატა ის სიყვარულის რაღა ღირსია?
_დამნაშავეა, მაგრამ რა ვუყო, რომ ჩემი გული მხოლოდ მისია...
_პატარა ქალო ნუ გადამრიე აღარ უყვარხარ ის ხომ სხვისია.
_გაჩუმდი ქარო, ნუ ვეყვარები, არ დავუჩოქებ ნება მისია. მაგრამ სიყვარულს
და წმინდა გრძნობებს არავის ვაძლევ სესხად, ნისიად...
უკვე დაბნელდა და სიჩუმეში, ისე გაისმა ქარის ზუზუნი, მტვრის კორიანტელს
ცაში ახვევდა, მოჰქონდა ჩემთან ხეთა ჩურჩული:
_მარტო ის გიყვარს?_ მკითხა ჭადარმა._მარტო იმისთვის ტირიხარ ასე?
ვუწყრებით იმას, ვიმც ამისთანა ძლიერ სიყვარულს დაასამარებს. ვინც შენისთანა
გულის მეუფეს გართობის ფიქრთან გაათანაბრებს.
და ამის შემდეგ ძალიან ხშირად ქარს მოყვებოდა ცრემლების წვიმა, და ჩემთან
ერთად ტიროდა ყველა: ქარი, ჭადარი, მეცა და წვიმაც.
ბოლოს სულ ბოლოს ქალის კივილი გაიგონა...-`ვაიმე
დედა~-დაიწერა ბაგეზე.

                           საბედისწერო ტყვიასაბედისწერო ტყვია 
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...